همین روزا تولدشه.تولدت مبارک.....
این وبلاگ دیگه بروز نمیشه دیگه انگیزه ای برا ادامه ندارم اگه دوست داشتین پیدام کنین توی فیس بوکم هستم ادرسش سمت راست و بالای صفحه است
فیس بوک من
.................
یادمان باشد : وقتی کسی را به خودمان وابسته کردیم !
در برابرش مسئولیم ...
در برابر اشکهایش ؛
شکستن غرورش ،
لحظه های شکستنش در تنهایی و لحظه های بی قراریش ....
واگر یادمان برود !
در جایی دیگر سرنوشت یادمان خواهد آورد ،
واین بار ما خود فراموش خواهیم شد ...
...................
مثل باران خاطراتت ماندنیست
لحن پر مهر صدایت خواندنیست
گرچه ما اندک زمانی در کنارت بوده ایم
تا ابد مهر و وفایت ماندنیست .
...................................
خدا حافظ کسانی که گاهی بهم سر میزنید انجا
درد یعنی
عاشقانه هایی که مینویسی
همه را به یاد عشقشان بیندازد
و تو همچنان بنویسی بدون اینکه
عشق کسی باشی یا حتی در یاد کسی..
..........................................................................
دیگر هوای برگرداندنت را ندارم
هرجا که دلت می خواهد برو ...
فقط آرزو می کنم
...
وفتی دوباره هوای من به سرت زد.
آنقدر آسمان دلت بگیرد که با هزار شب گریه چشمانت باز هم آرام نگیری
..........................................................................
چقدر سخته اون لحظه ای که صدای اس ام اس گوشیت میاد و فقط به امید یه نفر نگاه میکنی .... اما میبنی اون یه نفر نیست باز هم سکوت و یه بغض دردناک ...
.......................................................................
s.a
نیستی اینجا ولی یاد تو اینجاست... نفست در فضای این شهر پیچیده... آری فاصله کهکشانی هنوزم بین ما حکمفرماست میدانم... میدانم دستهای سردم هیچ وقت به دستان پر مهرت نمیرسن...
شاید ببینمت دگربار در دنیایی ماورای این گیتی... خوابت را دیده ام... بارها به تکرار... چه باشکوه است با یاد تو زندگی کردن... نفس کشیدن..
رفتی بی من کیمیاترین معبودم... محبوبم... سفرت بی خطر همسفر من... مهم بودنت بود حتی در این نیستان...
ندانسته رفتی... میدانم... شاید هم بد نباشد بدانی که بر روی قلبم حک کردم که عشق یک عاشق با ندیدن کم نمیشود...
شاید هم باورت شد که تو آسمونی هستی و من یک زمینی اسیر و بی کس...
بغض گلویم را می فشارد. با سرفه های پی در پی خواستم بغض نبودنت را از قلبی که عاشقش کردی بیرون کنم... ولی نشد...
نشد دیوونه... فردا... طلوع فردا... مگر فردا چه می شود... نمیدانم... راستی خواستم بدانی این دم آخر هنوزم چشم به راهی که بی من رفتی می دوزم...
و می سوزم بی گلایه... با همه ناملایمات به یاد مهربانی هایت چه زیباست قطره اشکی را نثار تو کنم... دوستت دارم برای تمام لحظاتی که بودی و بودنت را نفهمیدم... حجم تنهاییم خیلی حجیم شده... دارم خفه میشم
..................................................................................................
گلایه هایم از تو پایانی ندارد... در این دادگاه باید جواب پس بدهی!چرا رفتی؟ مگر قلب من را ندیدی که برای یک لحظه با تو بودن پرپر می زد... حسم نکردی آن گونه که من تو را در جان و دیده جای دادم... بر احساس قلبم قساوت به خرج دادی... آتش هیجان درونم را روی به خاموشی بردی... ندانسته یا دانسته غوغا برپا کردی... کور شدم از تجسم آخرین نگاهت در این مرداب تنهایی که با سردی دستان و یخی قلبت تکمیلش کردی. خوب میدانم دیگر من را نمی خواهی. خوب نخواه! منی را که پس می زنی در پس روزهای بی تو بودن ساقط شد از احساس دوست داشتن دوباره ات. تقدیرم را باور میکنم که بی تو رقم می خورد. برو به آرزوهایت برس. من کم آوردم قبول دارم. مطمئنم تو هم بدون من کم میاری... پس اگر خواستی جاه طلبی کنی و دگرباره برگردی برای فراموش شدنم دلیل قانع کننده ای بیار. که فکر نکنم دلیلی هم باشد. اگر هم بود دیگر دیر است
....................................................................
s.a